Ogrodowe rośliny cebulowe jakich nie znacie

Ogrodowe rośliny cebulowe jakich nie znacie

31-08-2011 autor: rafaloku

Wśród ogromnej liczby roślin cebulowych uprawianych w ogrodach można spotkać zarówno gatunki zimujące w gruncie jak i wymagające corocznego wykopywania przed nadejściem silniejszych mrozów. Wszystkie one mogą pięknie zdobić każdą działkę pod warunkiem zapewnienia im podstawowych wymagań uprawowych. Wiele z nich nadaje się także do uprawy doniczkowej na balkonach i tarasach.

Cebulica dzwonkowata

Omawiając tę grupę roślin, warto zwrócić uwagę, iż potocznie jako rośliny cebulowe określa się nie tylko te rośliny, których częścią podziemną jest cebula, ale też i te posiadające bulwy korzeniowe i kłącza. Rośliny tworząc cebule, bulwy oraz kłącza przystosowały się do przetrwania niekorzystnych warunków w postaci ukrytych pod powierzchnią ziemi pąków. Substancje zapasowe zgromadzone właśnie w tych trzech wymienionych organach odżywiają młode pędy z rozpoczęciem sezonu wegetacyjnego, zanim te same nie zaczną samodzielnie się odżywiać na drodze fotosyntezy.

W ogrodach uprawia się przeważnie gatunki o dekoracyjnych kwiatach, które zdobią zwykle przez kila tygodni – wiosną i latem, chociaż kilka gatunków zakwita dopiero jesienią. Informacji o najpopularniejszych krokusach, tulipanach czy narcyzach jest bez liku. Dla odmiany pragnę przedstawić opisy kilku ciekawych, rzadziej spotykanych gatunków roślin ozdobnych wytwarzających cebule, bulwy lub kłącza, które warto wprowadzić do ogrodu ze względu na piękne kwiaty oraz niewielkie wymagania uprawowe.

Gatunki nie zimujące w gruncie

Acidantera dwubarwna (Acidanthera bicolor), nazywana potocznie mieczykiem abisyńskim, to wdzięczna roślina zakwitająca latem i jesienią. Z niewielkich bulw, bardzo przypominających bulwy mieczyków, wyrastają szablaste liście długości do 60 cm. W sierpniu i wrześniu spomiędzy liści wyłaniają się pędy kwiatowe zakończone gronami 6-9 pachnących kwiatów o białych płatkach z czerwoną plamką u podstawy. Rośliny niestety nie są dostatecznie odporne na mróz i po pierwszych przymrozkach trzeba koniecznie wykopać bulwy, które po oczyszczeniu powinny być przechowywane w chłodnym wolnym od ujemnych temperatur pomieszczeniu aż do kwietnia.

Tygrysówka pawia (Tigridia pavonia)

Tygrysówka pawia (Tigrida pavonia) to przybysz z krajów Ameryki Południowej, tworzący niewielkie bulwy, z których po posadzeniu wyrastają liście oraz pędy kwiatowe wysokości około 40 cm. Bardzo dekoracyjne kwiaty składają się z trzech dużych płatków zewnętrznych oraz trzech niewielkich płatków wewnętrznych w intensywnych barwach z charakterystycznym tygrysim rysunkiem w centrum. Kwiaty pojawiają się od lipca do połowy września. Bulwy wysadza się zwykle w drugiej dekadzie kwietnia w grupy po kilka sztuk. Po pierwszych jesiennych przymrozkach należy je wykopać i oczyszczone przechowywać w chłodnym i suchym pomieszczeniu przesypane trocinami lub torfem.

Eukomis (Eucomis sp.) to emigrant z Czarnego Lądu. Nazywany potocznie lilia grzywiastą ze względu na charakterystyczne zakończenie kwiatostanów. Z dużych cebul sadzonych w kwietniu wyrastają rozety liści i pędy kwiatowe wysokości do 50 cm. Niewielkie kwiaty zebrane są w duże kwiatostany zakończone pióropuszem liści. Cebule należy wykopać przed pierwszymi przymrozkami i oczyszczone z ziemi przechowywać w chłodnym pomieszczeniu aż do wiosny.

Błonczatka (Hymenocallis sp.) to bardzo dekoracyjna w czasie kwitnienia roślina cebulowa pochodząca z Peru. Wiosną z dużych cebul wyrastają długie błyszczące liście a, w czerwcu pojawiają się okazałe pędy niosące na szczycie kilka białych niezwykłej budowy kwiatów średnicy 10 cm. Zbudowane są one z 6 długich, wąskich płatków oraz silnie powcinanego przykoronka. Roślina nie jest odporna na mróz i wymaga wykopywania przed nadejściem jesiennych chłodów. Cebule sadzi się zwykle po połowie kwietnia w żyzną ziemię ogrodową. Rośliny należy wykopać z początkiem października, osuszyć, usunąć resztki liści i przechowywać do wiosny zasypane torfem w temperaturze około 12 st. C.

Gatunki zimujące w gruncie

Iksja (Ixia sp.) to roślina tworząca niewielkie bulwki, z których wiosną wyrastają wąskie, długie liście oraz delikatne pędy wysokości około 35 cm z wieloma jaskrawo zabarwionymi kwiatami o ciemniejszym środku. Bulwy sadzi się zwykle wiosną i pozostawia w gruncie na zimę jedynie lekko okrywając miejsce, w którym rosną rośliny.

Krokosmia (Crocosmia hybrida) potocznie nazywana cynobrówką ze względu na kolor kwiatów starszych mieszańców. Z bulwek posadzonych w drugiej dekadzie kwietnia wyrastają szablaste a w połowie czerwca pojawiają się pędy kwiatowe rozgałęzione na szczytach wysokości do 80 cm. Dzwonkowate kwiaty mają intensywną pomarańczowoczerwoną barwę. Rośliny okryte warstwą ocieplającą mogą spędzić zimę w ogrodzie. W ciągu ostatniej dekady pojawiło się na rynku ogrodniczym wiele nowych odmian wielkokwiatowych krokosmi, o zróżnicowanej barwie kwiatów, jednak nie są one wystarczająco odporne na mrozy by spędzić zimę na rabacie.

Psisąb - Erythronium hybrida

Belamkanda chińska (Belamcanda sinensis) to kłączowa roślina pochodząca z dalekiej Azji o mieczowatych, sinozielonych liściach oraz bardzo dekoracyjnych żółtopomarańczowych kwiatach z czerwonymi plamkami w centrum. Kwiatyśrednicy około 5 cm pozostają otwarte zaledwie jeden dzień lecz rośliny wydaja ciągle nowe pąki dzięki czemu kwitnienie rozciąga się od drugiej połowy czerwca aż do połowy sierpnia. Kłącza można sadzić na rabatach wioną i pozostawić w gruncie na zimę pod warunkiem okrycia miejsca w którym rosną warstwą ocieplającą.

Psiząb (Erythronium sp.) to bardzo ciekawy gatunek rośliny z rodziny liliowatych o charakterystycznym kształcie cebul, który dał początek polskiej nazwie. Rośliny w naturze porastają lasy liściaste Ameryki Północnej oraz Azji. Wczesną wiosną z cebuli wyrastają tylko dwa mięsiste liście pokryte purpurowymi plamami. Kwiaty zależnie od gatunku i odmiany mogą być białe, różowe lub żółte i rozkwitać od marca aż do połowy maja. Mogą pojawić się pojedynczo na szczytach pędów lub być zgrupowane po kilka sztuk. Cebule najlepiej sadzić jesienią po zaschnięciu liści w próchniczą, żyzną ziemię liściową na stanowisku półcienistym.